هان ای عقاب عشق!

 زیاد خواب مدرسه می‌بینم و این بار در انتهای خواب داشتم به بغل‌دستی‌ام می‌گفتم هیچ حس خاصی ندارم. توجه نکرد و مجبور شدم دوباره بگویم که هیچ حس خاصی ندارم. اما باز هم توجه نکرد. 

گاهی از این که دیگر به شور و شیدایی نیفتم نگران می‌شوم؛ از این که دیگر زمینی نباشم با هسته‌ای آتشین و مذاب که ناگهان گسل‌های پوسته‌اش می‌لرزند. می‌دانم که نگرانی‌ام بیجاست و استعداد عشق مثل شعر است که از نوجوانی‌ گوشه‌ای پنهان شد تا در زمانی که از استعاره‌های درد پربار بودم سربرآورد. باید به تداوم حیات مفاهیم دور ایمان داشت و به مغز که برایشان مسیرهای اتصال نورونی ساخته.