چگونه ناتمامی قلبم بزرگ شد

تهران خیلی بزرگه. شیش تا خط مترو داره -با فرض این که با مترو تردد می‌کنی- و سر گردوندن تو ایستگاه‌ها و واگن‌ها باعث نمیشه که اتفاقی ببینمت. پریشب خواب دیدم یکی از بچه‌های هیجده ساله باهات دوسته و از حرفات پیش من تعریف می‌کنه و حتی تعریف‌هاش، حرفایی که یه دختر هیجده‌ساله‌ توی خواب راجع بهت می‌زد هم حس دوست داشتن رو یادم آورد. شاید باید همیشه ته دلم یه خورده دوستت داشته‌باشم و تکه‌ای که از قلبم کنده‌شد هرگز برنگرده. شاید یه روزی، اصلا بیا بگیم به زودی، دوباره عاشق شم و قبول کنم که با تمام باقی‌مونده‌ی قلبم عاشق شدم و اون تیکه‌ای که سه سال پیش  سر جاش بود هیچوقت قرار نیست که برگرده. شاید همه‌ی آدما قلبشون ناقصه و صداشو درنمیارن.