بزرگ شدن( ۱)

ناراحتم. از این که یه دختره که گاهی کانالش رو می‌خونم توی یه نشریه‌ی روانشناسی مسئولیت داره در حالی که اصلا تو روانشناسی سررشته نداره ناراحتم. از این که وقتی بهش پیام دادم باهام حرف زدن رو ادامه نداد در حالی که من می‌خواستم سر حرف رو باز کنم ناراحتم. انگار نمی‌تونم با آدمایی که می‌تونن تو وارد شدن به کامیونیتی‌هایی که جام توشونه کمکم کنن ارتباط برقرار کنم. ناراحتم که تو کامیونیتی‌هایی که جام توشونه نیستم و هیچی نمی‌دونم، راهنمایی ندارم برای چطوری وارد شدن. از این که برای راهنما داشتن هم باید ارتباط برقرار کننده‌ی خوبی می‌بودم و نیستم هم‌ ناراحتم. از این که همکلاسی دانشگاهم استوری گذاشت که "دانش‌آموزش" روز روانشناس رو بهش تبریک گفته ناراحتم چون که دوست دارم تدریس کنم و نمی‌دونم چطور واردش شم. 

دیشب علی گفت برات چه آرزویی کنم؟ و گفتم بزرگ‌سال شدن! اما بزرگ‌سال شدن به توانایی‌هایی نیاز داره که بلد نیستم. بزرگ‌سال شدن یعنی کسی بهت نمیگه باید چه کار کنی و خودت باید با آذوقه‌ی آموخته‌های قبل از بزرگ‌سالی بفهمی. وای اگر آذوقه ناکافی باشه. 

مامانم هر از چندگاهی به رویکردم به ازدواج خرده می‌گیره. همین چند ماه پیش شاید دو ساعت یا بیشتر مجبور شدم با دایی و زن‌داییم حرف بزنم تا فقط قانع شن چرا با پسری که "معرفی" کردن نمی‌خوام آشنا شم (در حالی که شغغغغل و درررررآمد خوب داره). مامانم هم احترام می‌ذاره اما راضی نیست. میگم باید خودم انتخاب کنم. شغل و درآمد طرف چه اهمیتی داره وقتی خودم به این چیزها نرسیدم؟ حالا تصور کنید این آدم نمی‌تونه خوب ارتباط برقرار کنه. نه با جنس مخالف برای آشنایی و ازدواج، نه با کسایی که مربوط به آینده‌ی حرفه‌ای و شغلی هستند. از مورد اول نگرانی ندارم چون تجربه یاری می‌کنه :-"

بله خلاصه. اصلا دلم می‌خواد برای همچین چیزهایی گریه کنم. خدا می‌دونه با هر تلاش چقدر انرژی صرف می‌کنم. اما انگار هر تلاشی در این راستا شبیه تلاش برای شنا کردن با دوچرخه‌ست!